Մեր կյանքը մի պայծառ պահ է,որը բաղկացած է մեկ միլիոն բռնկումներից: Նա ավերիչ է և ստեղծագործ։Մի պահ կարող է կյանք ու մահ բերել,նա ընդամենը պատահական ու ակնթարթային հովանավոր է։Մի պահ կարող է արմատապես փոխել ամեն ինչ և մոխրի վերածել։Մոխիրը հոգին փաթաթում է սառը և անսահման անդունդի զգացումով:Դա տեղի է ունենում,որ մենք ինքներս ենք կործանում մեր երջանկությունը համառությամբ կամ ցանկությամբ։Եվ հետո մենք ենք սուզվում այդ մոխրի մեջ։Ինչերի առաջ են մարդիկ մահվան շեմին դողում:Ինչի համար ենք մենք ափսոսում։Որտեղ փնտրել երջանկություն։ Ո՞րն է ձախողման պատճառը:Փորձենք դիտարկել մեր կյանքը մանրադիտակի տակ:
1.Ավելի լավ է ափսոսալ,թե ինչ ենք արել,այլ ոչ թե ինչ չենք կարողացել անել։ Ես ուզում եմ իմանալ ճշմարտությունը և չեմ վախենում նրանից։Ռիսկը իմ արյան մեջ է,և ես չեմ զղջում,թե ինչ եմ արել։Ես երբեմն զգում եմ,որ որոշ պահերին թուլություն եմ ցուցաբերել և մինչև իմ կյանքի վերջը չեմ իմանա ինձ համար կարևոր պատասխանները։Չի կարելի վախենալ սեփական ցանկություններից ու զգացմունքներից։Չի կարելի թաքցնել ձեր հոգին շրջապատից։Ստի ու վախի մեջ ուժ չկա։Այդ զգացմունքները խժռում են ամեն ինչ մեր հոգում։Միայն խիզախությունն ու ձգտումը մեզ տանում են դեպի լուսավորություն։Մի վախեցեք հարցեր տալ,մի փախեք ճշմարտությունից,այլ վայելեք ստացված փորձը: Ցանկացած ֆիզիկական ցավ անցնում է ժամանակի ընթացքում,իսկ հոգեկան ցավը չունի վաղեմության ժամկետ:
2.Արդյոք մենք շատ էինք սիրում: Երբ մենք նայում ենք ետ երբեմն դժվար է հասկանալ,թե արդյոք մենք բոլորս արել ենք այն,ինչ կախված էր մեզանից։Կարողացանք գոնե մի փոքր պարզեցնել մեր հարազատների կյանքը։Արդյոք մեր հոգու ուժը բավարար էր հաճելի աուրայով,ջերմությամբ և քնքշությամբ շրջապատելու համար։Մենք գիտենք,թե ինչպես պետք է ստեղծել հարմարավետություն ամենամոտ մարդկանց համար։Սիրելը չի կարող ճիշտ կամ սխալ լինել։Մենք մեր զգացմունքներն արտահայտում ենք մեր ներքին ռադարների համաձայն։Միայն մենք ինքներս կարող ենք գնահատել,թե արդյոք մենք արել ենք հնարավոր ամեն ինչ։Սիրել չի կարելի շատ ուժեղ,յուրաքանչյուր հոգի ունի իր սահմաններն ու հնարավորությունները։
3.Արդյոք մենք հեշտությամբ հրաժարվել է ոչ անհրաժեշտ իրերից և որքան հեշտ ենք ապրում։ Դրաման ու դեպրեսիան դարձել են մեր սովորական վիճակը։Մեզանից շատերը սովորել են պարզապես վայելել կյանքը։Մենք հազվադեպ ենք քայլում սիրելիների հետ քնելուց առաջ մենք սովորել ենք ուրախանալ շաբաթ առավոտյան,մարդիկ ուրախություն չեն տեսնում ջերմ անձրևի,ձյան և նոր օրվա մեջ:Մենք այնքան վշտացած ենք սովորական և ոչ էական բաներից,որ դադարել ենք տեսնել ամենակարևորը։Ընտանիքն ու մեր մտերիմները,ահա մեր ընթացքը,հանգիստը և բավարարվածությունը,ահա մեր նպատակը,ներքին հավասարակշռությունն ու ներդաշնակությունը շրջապատող աշխարհի հետ մեր առաքելությունն են։Չարժե դրաման փնտրել այնտեղ,որտեղ այն չկա։Դրանում ուժ և էներգիա չկա։Եկեք ավելի քիչ քննարկենք փոքր վրիպումները,իսկ ավելի շատ ուրախանանք անսպասելի մանրուքներով։Կյանքը մեկն է,ինչու ծախսել այն միլիոնավոր էժան կեղծ բաների վրա,երբ շուրջը հազարավոր գլուխգործոցներ կան։
