Նույն պատուհանից երկու հոգի դուրս էին նայում: Մեկը տեսնում էր անձրև և ցեխ, մյուսը՝ կանաչազարդ գարուն և կապույտ երկինք:
Օմար Խայամ
Ներդաշնակությունն այն է, երբ այսօրը ուրախացնում է: Բայց մարդիկ չափազանց կոմպլեքսավորված են. հիշում են իրենց անցյալը, ծանր բեռի պես տանում են այն իրենց հետևից, բռնում են դժգոհությունները և անընդհատ սպասում են վրեժխնդրության հնարավորությանը: Կան նաև այնպիսիք, ովքեր անցյալին ոչ մի բանում չեն մեղադրում, բայց ունեն մեկ այլ դժբախտություն՝ չափազանց մեծ հույսեր են կապում ապագայի հետ։ Իսկ հիմա գալիս է ապագան, իսկ երազանքները մնում են երազանք։Ձեռքերի և ոտքերի անտեսանելի կապանքները խանգարում են կյանքին:
Պատմություն, որը սովորեցնում է ինչպես ձեռք բերել երջանկություն։
Մի իմաստուն ճապոնացի քայլում էր ձյունապատ դաշտով, երբ տեսավ մի տարեց կնոջ, որը լաց էր լինում։
-Ինչո՞ւ ես լացում,-հարցրեց նա։
-Որովհետև ես մտածում եմ իմ կյանքի, իմ երիտասարդության, հայելու մեջ տեսած գեղեցկության և այն տղամարդու մասին, ում սիրում էի: Աստված դաժան է, որ հիշելու կարողություն է տվել։ Նա գիտեր, որ ես կյանքիս գարունը կհիշեմ ու լաց կլինեմ։
Իմաստունը կանգնեց ձնառատ դաշտի վրա և ուշադիր նայեց մի կետի և մտածեց. Հանկարծ կինը դադարեց լաց լինել։
-Ի՞նչ ես տեսնում այնտեղ,- նա հարցրեց.
— Վարդերի դաշտ,— պատասխանեց իմաստունը։ -Աստված առատաձեռն էր իմ հանդեպ, երբ ինձ հիշելու կարողություն տվեց: Նա գիտեր, որ ձմռանը ես միշտ կարող եմ հիշել գարունը և ժպտալ։
20 տարեկանում, իհարկե, ավելի հեշտ է սիրել կյանքը, քանի որ ձեր շրջապատում կան շատ մարդիկ, ովքեր կիսում են իրենց սերն ու ուշադրությունը՝ ծնողներ, տատիկներ, պապիկներ, ուսուցիչներ, ընկերներ և սիրելիներ։ 40-50 տարի հետո դուք կորցնում եք այս կապերը և պետք է կարողանաք ինքներդ սեր առաջացնել, որպեսզի կիսվեք դրանով: Որքան շատ եք տալիս, այնքան ավելի երջանիկ եք զգում: Ով տալ չգիտի, հին ջրհորի պես չորանում է ներսից։
