Մի մարդ, արդեն շատ ծեր, տեղափոխվեց ամառանոց և այնտեղ ապրեց գրեթե ամբողջ տարին։ Տունը հին էր, առանց վերանորոգման, ձմռանը այնքան էլ լավ չէր ջեռուցվում, բայց տղամարդը չէր դժգոհում։
Այգու բոլոր գործերը նա ինքն էր անում, և նույնիսկ երբ երեխաներն ու թոռները նրան օգնություն էին առաջարկում, նա հրաժարվում էր։ Ծերունու երեխաները լավ գումար էին վաստակում, հիանալի հարաբերություններ ունեին հոր հետ, և անընդհատ հարցնում էին թե ինչու է նա ապրում այս տնակում: Որդիները ուզում էին նոր տուն գնել իրենց հոր համար, չէ որ նա արժանի էր դրան։ Ծերունին մերժում էր ամեն անգամ նման առաջարկ ստանալիս, ասելով, որ այդ հին տանը ինքն իրեն լավ է զգում։ Այսպես էլ նա ապրեց ամառանոցում 12 տարի։ Մի օր նա հիվանդացավ, և նրա հարազատներից ոչ ոք չէր հասցնում այցելել նրան։ Ուստի որդիները ծերունուն տեղափոխեցին իրենց տուն, իսկ երբ նա առողջացավ, համոզեցին, որ տեղափոխվի քաղաք։ Ո՞վ գիտի, թե էլ ինչ կլինի, և ո՞վ կօգնի նրան այդ ժամանակ իր այս ամառանոցում։Զավակները, ինչպես որ խոստացել էին, հիանալի բնակարան գնեցին իրենց հոր համար, վերանորոգեցին այն, ամեն ինչ դասավորեցին։ Բայց պարզվեց, որ քաղաքից ամառանոց հասնելու համար երկար ժամանակ էր պահանջվում, ինչը այնքան էլ հարմար չէր, և ծերունին սկսեց գնալ այնտեղ ավելի ու ավելի քիչ: Իսկ նոր բնակարան տեղափոխվելուց մոտ մեկ տարի անց նա նորից հիվանդացավ, բայց այլևս չկարողացավ ապաքինվել ու մահացավ։
Այս պատմությունից կարելի է եզրակացնել երկու բան.
1.Ծերության ժամանակ չի հիվանդանում և առողջ ապրում է նա, ով շարունակում է էներգիա տալ, ով չի բողոքում և աշխատում է։ Այս մարդը շատ լավ էր հասկացել դա, ուստի հրաժարվում էր բոլոր հարմարություններից և ապրում էր իր ամառանոցում: Սա դրդեց և խթանեց նրան լավ մարզավիճակում լինել:
2.Չէ՞ որ դա երեխաների բարի գործն էր՝ հարմարավետ քաղաքային բնակարան գնելու և ամբողջ ուժով հորը աշխատանքից և անհարմարություններից փրկելու տեսքով։ Հենց այս բարությունն էլ նրան գերեզման ուղարկեց: Բարին ի վերջո վերածվեց չարի:
Այս մասին չինացի վարպետ Խուն Ցզիչեն ասել է. <>
Նախքան որևէ մեկին օգնելը, մտածեք արդյո՞ք դա նրան օգուտ կտա։
