Մեր գյուղում մի կին էր ապրում։Նա այնքան էլ ծեր չէր,60 տարեկան էր,բայց ոչ մեկի հետ չէր շփվում։Մռայլ էր մարդամոտ չէր Չի ունեցել ոչ ընտանիք,ոչ ընկերուհիներ,նույնիսկ փողոցում ոչ մեկի չէր բարևում:Եթե հանդիպեք նրան,նա աչքերը գետնին կկախի և լուռ կանցնի:Բարևել ոչ մեկի չի ուզում և չի բարևում:Նրա մասին քիչ բան գիտենք աշխատում է պահակ է ինչ-որ ձեռնարկությունում որը գտնվում է մի ճանապարհի վրա,որը գնում է դեպի քաղաք ընտանիք չունի,երեխաներ չկան։Իր կյանքի մասին ոչ ոքի ոչինչ չի ասում, անձնականը չի կիսում:Նրա մասին ինչ հորինում էին որ սպանում է,որ գողանում է բամբասանքներ էին Մեծահասակները նրան դատապարտում էին, նույնիսկ չէին ուզում բարևել:
Իսկ մենք՝երեխաներս, դա անում էինք ամբողջությամբ! Դարպասներն էինք փակում,այնպես որ չկարողանա դուրս գալ,ապա այգում ելակներն էին ներկում խնձորները թափահարում: Այժմ արդեն հասուն տարքիում ես հասկանում եմ, որ այդ բոլորը դաժանություն էր միայնակ անձի հանդեպ, բայց դա հաճելի էր այն ժամանակ: Եվ ոչ մի անգամ նա չի բողոքել ծնողներին, չի գնացել գյուղապետի մոտ, ամեն ինչ ընկալել է հավուր պատշաճի։ Եվ լուռ! Եթե, իհարկե, ծնողներից որևէ մեկը մեզ նման արարքների համար պատժեր ապա մենք կվախենայինք, բայց ծնողներն իրենք վախենում էին և չէին սիրում տատիկին:Դպրոցից հետո ես երկար տարիներ գյուղից հեռու էի ապրում, իսկ երբ վերադարձա,առաջին հերթին հանդիպեցի նրան։Նրա տունը մոտ էր մեր տանը: Նա արդեն ծեր էր այրված, բայց նույնքան անամոթ:
Նա անցավ իմ կողքով, լուռ, առանց բարևելու, իմ ողջույնին չպատասխանեց:Կյանքը շրջվեց՝ աշխատանք, կին, երեխաներ։ Ծնողական տունը պետք էր վերանորոգել: Ես չէի հիշում իմ հարևանի մասին, քանի դեռ այդ դեպքը չեղավ: Տատիկը մահացավ և ինձ կանչեցին որպես հարևանի վկա։ Տարօրինակ զգացողություն ունեցա՝ մտնելով նրա տուն։Մաքուր,հարմարավետ,հյուսված սփռոց անձեռոցիկներ: Զուտ սպիտակեցված վառարան, դա նշում եմ հաշվի առնելով, որ նրա տարիքը բավականին պատկառելի էր: Այստեղ ապրել է մի մարդ, ով իսկապես սիրում էր իր տունը և հոգ էր տանում նրա մասին:
Փաստաթղթերով պարզվել է որ Իրինան իր անունն է, և նրա մահանալու պահին նա 88 տարեկան էր: Եվ դեռ շատ անդորրագրեր կային, մի մեծ բուրգ,կոկիկ կապված և տուփի մեջ փաթաթված:Երբ մենք իշխանության ներկայացուցիչների հետ դիտարկեցինք այդ անդորրագրերը բոլորս ծանր շունչ քաշեցինք։ Իրինան մեծ գումարներ էր ուղարկել մի մանկատուն։Պարբերաբար,ամիս առ ամիս,որը վկայում է: Ահա այսքան տարիներ մեր անամոթ «կախարդը» օգնել է մանկատանը, տալով նրան իր փողի մեծ մասը, և ահա, նույնիսկ «մաքրում էինք» նրա բուսական այգին:Չեմ ուզում խոսել այն մասին,թե մեզանից շատերն ինչ զգացողություններ են ունեցել իմանալով այդ անդորրագրերի մասին։ Մեզ դաս եղավ, և հավերժական ափսոսանք մեր ստորության համար։Ես այլևս ավելացնելու բան չունեմ։
interesnienovsti.ru
