Մի փոքրիկ մոխրագույն հավ նստած էր իր հավաբնի կողքին գտնվող բացատում և շատ տխուր էր:
-Ես աղքատ եմ, դժբախտ: Աքաղաղներն ինձ չեն հասկանում, հավերն ինձ վիրավորում են։ Հավաբունը մութ է, խուլ, դատարկ, տխուր։
Այսպես նա նստել էր ու տառապում էր։ Այդ պահին մի հսկայական սպիտակ թռչուն թռավ կողքով։ Նա լսեց հավի խոսքերը, վայրէջք կատարեց նրա կողքին և ասաց.
-Մի անհանգստացիր, հավ: Եթե ուզում ես, ես քեզ կօգնեմ թռչել գեղեցիկ երկիր, որտեղ կլինես երջանիկ.
-Ոչ, — ասաց մոխրագույն հավը: — Դա անհնար է, — հավերը չեն կարող թռչել:
— ԵՒ ինչ,- պատասխանեց սպիտակ թռչունը։ -Ես քեզ կսովորեցնեմ:
-Չէ,- ասաց մոխրագույն հավը: -Իմ թեւերը շատ փոքր են դրա համար։
-Մի անհանգստացիր,-ասաց սպիտակ թռչունը,ուզու՞մ ես քեզ մեջքիս վրա դնեմ,միասին թռչենք:
-Ոչ, — ասաց գորշ հավը հառաչելով։ -Ես այնտեղ կթռչեմ, իսկ ապրելու տեղ չեմ ունենա։ԵՒ հետո ինչ պետք է անեմ այնտեղ, ես կտխրեմ մենակ։
-Մի մտածիր,ես քեզ համար մի աքաղաղ կգտնեմ։
-Ոչ, — ասաց մոխրագույն հավը: -Իսկ եթե այդ աքաղաղը չար և վնասակար լինի։
-Մի անհանգստացիր,-հառաչեց սպիտակ թռչունը: -Ես քեզ կսովորեցնեմ ապրել այնպես, որ քեզ կյանքում հանդիպեն միայն հրաշալի աքաղաղներ։
-Ոչ, ասաց գորշ հավը: — Աշխարհում այդպիսի աքաղաղներ չկան։
Սպիտակ թռչունը բարկացավ.
-Գնա գրողի ծոցը,- ասաց նա և մենակ թողնելով հավին՝ հեռացավ։
Իսկ գորշ հավը միայն հասկացավ թե ինչքան անարդար է այն աշխարհը, որում ինքն է ապրում և թե ինչքան վատ են վերաբերում իրեն շրջապատող մարդիկ։
Բարոյախրատական իմաստ. եթե դու գոհ չես քո կյանքից, փոխվիր, ոչ թե դժգոհիր: Իսկ եթե ոչինչ չես անում ու չես փոխվում, նշանակում է, որ քեզ այդպես էլ է լավ։
